جناب آقای دکتر روحانی در فاصله ای نزدیک به دیدارشان از دار العباده یزد، در اظهار نظری تبلیغاتی، به ممنوع التصویر بودن ریاست دوره اصلاحات در سیمای جمهوری اسلامی انتقاد کردند. ایشان در پاسخ به خبرنگاری، ضمن غیر قانونی خواندن مصوبه ای دال برممنوع التصویر بودن رییس دولت هفتم و هشتم، آنرا به یک شوخی تشبیه کردند.

شاید رکورد پایین استقبال مردمی از ریاست محترم جمهور در سفرهای استانی، ایشان را بر آن داشته تا نیم نگاهی به فضای تعصب محوری آن هم در آستانه سفر به زادگاه آقای خاتمی داشته باشند.

چرا که لاجرم و بدلیل وجود برخی طرفداران، با انگاره ی تعصب و همشهری گری، شاید بتوان رونقی به بازار استقبال مردمی در شهر انقلابی یزد داد. بنظر می رسد که فرصت تبلیغات نمایندگی مجلس خبرگان می توانست موقعیت بهتری در اختیار ایشان قرار دهد تا بتوانند این دیدگاه ونظایر آن (بخوانید رفع حصر خانگی کروبی و موسوی) را طرح کنند اما بهرحال ایشان این برهه را بدلیل گفته شده برای تبیین برخی مواضع خود برگزیده اند. 

با این مقدمه کوتاه، جناب ایشان یا باید معتقد باشند که در سال ۸۸ فتنه ای در کار نبوده (اگر گفته نشود که فتنه واصحاب آن، باز شوخی دیگری است) و یا حداقل، نقش آفرینی مبدع نظریه گفتگوی تمدنها را از یاد برده باشند. البته این طرز تلقی ها از ناحیه جناب آقای روحانی کم سابقه نیست.

اصلاح دیدگاه ایشان که هر روز در قالبی تازه گل می کند وقت زیادی از نظام و رهبر معظم انقلاب را گرفته است. مذاکره خواندن دیدار امام حسین (ع) با عمر سعد و پاسخ در خور توجه رهبر معظم انقلاب که (اینها نمی فهمندکه مذاکره یعنی چه و…) گواهی بر این مدعاست. چه بسا باید منتظربود که ایشان در قیافه ای تبلیغاتی و عوامفریبانه در انتهای همین دوره یا دوران تبلیغات دوره بعد، حصر میرحسین و کروبی را به چالش بکشند. این را از اظهار نظرهای بعد از رای آوریشان در مجلس خبرگان بخوبی میشود فهمید. اما نکند که ریاست محترم جمهوری ندانند که تهران، همه ایران نیست. حداقل ترکیب و نسبت آرای نمایندگان جدید مجلس شورای اسلامی باید این تحلیل را به ایشان داده باشد.

برچسب ها: دزفول محسن ریاضی